Ο Ελλέβορος ήταν φυτό με ισχυρές καταπραϋντικές ιδιότητες , γνωστές και στους αρχαίους , και τον χρησιμοποιούσαν για την θεραπεία της μανίας κυρίως , εξ ου και το “ελλεβόρου δείται” (έχει ανάγκη ελλεβόρου) , λεγόταν για τους μανιακούς. και γενικά για τους τρελλούς . Η έκφραση “ελλεβόρου δείται” είναι κάτι αντίστοιχο με τα σημερινά : “είναι για δέσιμο” , “είναι για τα σίδερα” , “χρειάζεται ζουρλομανδύα” κλπ .
Οι αρχαίοι , κάναν χρήση ελλεβόρου και κυρίως οι ρήτορες και οι διδάσκαλοι , για τόνωση της μνήμης . Συχνά , βέβαια η χρήση κατέληγε σε …κατάχρηση , με αποτέλεσμα την δηλητηρίαση , γνωστή και σαν …”ελλεβορισμός” .
Η αποκάλυψη των φαρμακευτικών ιδιοτήτων του ελλεβόρου αποδίδεται σε κάποιον μυθολογικό βοσκό και ….μάντη , τον Μελάμποδα .
Το πάλαι ποτέ …. ο γιατρός Γεώργιος Α. Τσουκαντάς , πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων ιατρών λογοτεχνών , σε ανακοίνωσή του στην Ιατρο-Χειρουργική Εταιρεία Αθηνών , (συνεδρ.6-2-57) , αποκάλυψε οτι ο περι ου ο λόγος , πιο πάνω , Μελάμπους , είναι ο ….γενάρχης μιας σειράς απο περίφημους ιατρομάντεις της αρχαιότητας , και ο πρώτος “ψυχαναλυτής” και “ψυχοθεραπευτής” και πρόδρομος των θεωριών και των εφαρμογών του ….Φρόϋντ . Θεράπευσε τις θυγατέρες του βασιλιά της Τίρυνθας , Προίτου , οι οποίες έπασχαν από ομαδική σεξουαλική ψύχωση (άκου τώρα…..μη χειρότερα οι καϋμένες) , τον βασιλιά των Μεγάρων , Άλκαθο , που έπασχε από μελαγχολία και τον βασιλιά της Θεσσαλίας Ίφικλο , που έπασχε από ψυχογενή ανικανότητα (μπα…ο καϋμένος) . Για τις …κόρες του Προίτου , διεσώθη η πληροφορία , ότι ο Μελάμπους , τις θεράπευσε δίνοντάς τις ελλέβορο . Ο Μελάμπους , φέρεται να γεννήθηκε στην Πύλο , περί τα τέλη του 14ου αιώνα πΧ .
Υπαινιγμός για τις θεραπευτκές ιδιότητες του ελλεβόρου , βρίσκομε και στον “Περί του Στεφάνου” λόγο , του αρχαίου ρήτορα Δημοσθένη , ο οποίος , προτρέπει τον πολιτικό του αντίπαλο , Αισχίνη , τον οποίο χαρακτηρίζει σαν …τρελλό , να θεραπευθει , με ….ελλέβορο .
